โรคหัวใจวาย หรือหัวใจล้มเหลว (Heart Failure)

ผู้ป่วยเป็นโรคหัวใจ หรือมีภาวะบางอย่างที่อาจทำให้หัวใจทำงานหนักผิดปกติ การที่หัวใจทำงานหนักมากขึ้น นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางกายภาพของหัวใจซึ่งอาจรวมถึง:

– หัวใจโต
– การไหลเวียนของเลือดลดลง
– หลอดเลือดหัวใจตีบ
– หัวใจเต้นเร็วหรือเต้นผิดปกติ
– กล้ามเนื้อหัวใจแข็ง

ในช่วงแรกหัวใจจะมีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย และใช้ระยะเวลานานก่อนที่จะเกิดอาการหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน เมื่อเวลาผ่านไป การเปลี่ยนแปลงจะเพิ่มขึ้น ทำให้หัวใจทำงานหนักกว่าที่ควร เมื่อหัวใจไม่สามารถทำงานหนักได้อีกต่อไป จะทำให้เกิดภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน

ภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันเกิดขึ้นได้แม้ในผู้ที่มีสุขภาพดี มีปัจจัยหลายอย่างที่สามารถทำให้หัวใจตึงเครียดอย่างฉับพลัน หรือทำให้หัวใจอ่อนแอลงหรือได้รับความเสียหายเมื่อเวลาผ่านไป ซึ่งสามารถนำไปสู่ภาวะหัวใจล้มเหลวได้

สาเหตุของภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ได้แก่
– โรคหลอดเลือดหัวใจ ซึ่งอาจทำให้หลอดเลือดตีบตันได้
– กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียดพลัน ซึ่งสร้างความเสียหายต่อกล้ามเนื้อหัวใจและมักเกิดจากโรคหลอดเลือดหัวใจ
– ความดันเลือดสูง
– ความผิดปกติของลิ้นหัวใจ
– หัวใจเต้นผิดปกติอย่างรุนแรง
– โรคหัวใจพิการแต่กำเนิด
– กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ
– กล้ามเนื้อหัวใจทำงานผิดปกติ
– โรคปอดขั้นรุนแรง

นอกจากนี้ ปัญหาสุขภาพที่ทำให้หัวใจเกิดความเครียด ซึ่งจะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดภาวะหัวใจล้มเหลว ได้แก่

– โรคไตระยะท้าย
– โรคพิษสุราเรื้อรัง
– โรคลิ่มเลือดอุดตันในปอด
– โรคเบาหวาน
– โรคความดันเลือดสูง
– โรคต่อมไทรอยด์ทำงานมากผิดปกติ (hyperthyroidism)
– มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับ
– โรคหลอดเลือดสมอง
– การติดเชื้อไวรัสที่ส่งผลต่อหัวใจ

ปัจจัยเสี่ยงอื่นๆ รวมถึง อายุที่เพิ่มขึ้น มีภาวะอ้วน ไขมันในเลือดสูง การใช้ยาเคมีบำบัด เป็นต้น

การมีปัจจัยเสี่ยงเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดภาวะหัวใจล้มเหลวได้ แต่การมีปัจจัยเสี่ยงหลายอย่าง หมายถึงโอกาสการเกิดภาวะหัวใจล้มเหลวที่สูงขึ้น